ต้าหลี่ ยูนนาน สนามฟุตบอลแห่งความสุขในพื้นที่ภูเขากว้างใหญ่
เสี่ยวเช่อเจ้าพ่อบล็อกเกอร์บนอินเตอร์เน็ตเคยไปเยือนโรงเรียนประถมชนบทปินจวีหัวเฉียวอำเภอปินชวนแคว้นต้าหลี่มณฑลยูนนานในคลิปที่เขาถ่ายบนสนามออกกำลังกายพื้นดินเก่าๆเป็นหลุมเป็นบ่อไม่เห็นพื้นที่หญ้าสีเขียวชอุ่มแม้แต่น้อยทุกๆครึ่งเมตรก็จะมีบ่อโคลนโล่งๆพอกล้องตัดภาพมาอีกทีหลังประตูรั้วเหล็กสีเหลืองของโรงเรียนเป็นภาพเด็กชายและเด็กหญิงที่ใส่ชุดฟุตบอลสีเหลืองฟ้าและชมพู
เนื่องจากเตะบอลใต้แสงแดดเป็นเวลานานใบหน้าของพวกเขาโดนแดดเผาจนดำไปหมดลูกฟุตบอลในมือก็เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีเทาใบหน้าของพวกเขาเปี่ยมด้วยรอยยิ้มทุกคนสำหรับเด็กในหมู่บ้านชนบทกลุ่มนี้แม้ว่าสนามกีฬาผืนนี้จะทรุดโทรมแต่กลับเป็นพื้นที่แห่งความสุขความฝันที่ขาดไม่ได้ของพวกเขา
ต้นปี2566 ชุมชนวัฒนธรรมจีนและเว็บไซต์คลิปวิดีโอBilibili ลงทุนสร้างสนามฟุตบอลแบบห้าคนจำนวนสองสนามที่โรงเรียนฟุตบอลประถมแห่งนี้ทันใดนั้นในที่สุดบรรดาเด็กๆก็ได้มีพื้นที่สวรรค์แห่งการออกกำลังกายที่สามารถวิ่งได้อย่างอิสระและเตะฟุตบอลได้อย่างเต็มที่
หลังจากที่เหอกั๋วเฉิงได้รับตำแหน่งเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนเขาร่วมกับครูจำนวนแค่9 คนนำประถมศึกษาอันดับที่ห้าของตำบลก้าวขึ้นเป็นอันดับที่หนึ่งของตำบลส่วนในโรงเรียนฟุตบอลประถมของBilibili มีเด็กได้เข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมหลักๆของเมืองและมณฑลโดยอาศัยความสามารถพิเศษด้านฟุตบอลจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆซึ่งก่อนหน้านี้ความเป็นไปได้เช่นนี้เรียกได้ว่าเท่ากับศูนย์
เหอกั๋วเฉิงอธิบายถึงเหตุผลที่ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงจุดหักเหนี้ว่า“หลายปีมานี้อาจารย์และบรรดาครูฝึกของโรงเรียนได้พาบรรดานักเรียนไปเข้าร่วมการแข่งขันสมาพันธ์และการแข่งขันฟุตบอลในโรงเรียนอาชีวะซึ่งสร้างผลงานยอดเยี่ยมจำนวนมากได้รางวัลทรงเกียรติต่างๆอาทิแชมป์ของอำเภอแชมป์ของเขตแชมป์ของมณฑลหลังจากนั้นด้วยความตื่นเต้นเหอกั๋วเฉิงได้นำผลสำเร็จด้านฟุตบอลของบรรดาเด็กๆวิ่งไปไกลสุดถึงโรงเรียนมัธยมหลักๆของนครฉงชิ่งเพื่อนำเสนอเด็กของโรงเรียนตัวเอง”
แม้ว่าเหอกั๋วเฉิงจะมีภารกิจยุ่งมากทุกวันแต่เขากลับแทบจะไม่ปฏิเสธการสัมภาษณ์ของสื่อเลย“ผมหวังว่าจะอาศัยการโปรโมตผ่านสื่อเพื่อให้โรงเรียนประถมแห่งนี้กลายเป็นที่สนใจผมปรารถนาจะให้คนจำนวนมากขึ้นได้รู้ว่าผมมีนักเรียนดีเด่นมากขนาดนี้หวังว่าบรรดาเด็กๆจะได้รับโอกาสในการได้รับคัดเลือกจากโรงเรียนที่ดียิ่งขึ้น”
ทุก6 โมงเย็นในรั้วโรงเรียนจะเต็มไปด้วยผู้ปกครองที่พาเด็กๆมาเตะฟุตบอลที่โรงเรียนพวกเขานั่งคุยสัพเพเหระกันบนที่นั่งมอเตอร์ไซต์หรือไม่ก็พิงเสาปูนริมสนามกีฬายกโทรศัพท์มือถืออัดท่าทางทุกอิริยาบถของลูกบนสนามฟุตบอล... ในจังหวะนั้นเสียงหัวเราะแห่งความสนุกความสุขบนที่นั่งกับการวิ่งไล่แข่งกันบนสนามทำให้โรงเรียนประถมในชนบทแห่งนี้ดูครึกครื้นเป็นที่สุด